بسم الله الرّحمن الرّحیم
نام تو شنیده می شود
هر روز و هر لحظه
از حرکت مفصلهایم
در ترک بستر ، هنگام برخواستن و در برداشتن قدم
الحمد لله ربّ العلمین
چون مرغان که آب از گلویشان
بدون شکر پایین نمی رود
- به نسبت لطف تو-
ما را هم نفسی بی شکرت نمی آید و نمی رود
و شکر تو نیاز ماست
الرّحمن الرّحیم
گناه من بسیار است و رحم تو بیشتر
ملک یوم الدّین
شرط ما رضایت توست
هر روزی که باشد
ایّاک نعبد و ایّاک نستعین
مست و پا بستت هستیم
امر، امرِ توست
شرط، امرِ توست
گر مرگ، امرِ توست
این سرِ ما و این دشنه تو
اهدنا الصّرط المستقیم
کور شدیم در مقابلت
چشم ما را ظرفیت آن نور نبود
حالا دست ما را بگیر و چشم ما باش
صرط الّذین انعمت علیهم
غیر المغضوب علیهم ولا الضّالّین
ما را پی نخود سیاه نفرست
[2]
الله!
هنگام سپیده دم خروس سحری دانی که چرا همی کند نوحه گری؟
یعنی که نمودند در آیینه صبح کز عمر شبی گذشت و تو بی خبری
[شیخ ابو سعید ابو الخیر]
قصه غم انگیزی است قصه ما.
شرح حال گمشده ای است بی خیال!
انگار نه انگار که قرار است باز گردد.
گم شده است و همچنان دور می شود و دورتر.
چشمانش را بسته و ابلهانه گوشهایش را با دو دست گرفته است و سوت می زند و الّافی می کند.
خودش به دادمان برسد!
[2]
که یکی هست و هیچ نیست جز او
وحده لا اله الا هو
وقتی مفهوم تنهایی ات رادرک می کنی؛ دیگر بودن با آدم ها ــ حتی نزدیک
ترینهاشان ــ دردی از تو دوا نمی کند ...
تنها آمدن = تنها بودن =تنها رفتن
کاش دیگران به انزوای آدم خرده نمی گرفتند ...
قل حسبی الله ...
[3]
بسم الله الرّحمن الرّحیم
«ألَم تَرَ أنَّ اللهَ یُولِجُ الّیلَ فیِ النَّهارِ وَ یُولِجُ النَّهارَ فیِ الَّیلِ وَ سَخَّرَ الشَّمسَ وَ القَمَرَ کُلٌّ یَجری الی أجَلٍ مُّسَمًّی وَ أنَّ اللهَ بِمَا تعمَلُونَ خَبِیرٌ»(آیه 29 سوره مبارکه لقمان)
ترجمه: آیا ندیده ای که خدا شب را در روز در می آورد و روز را در شب در می آورد و آفتاب و ماه را تسخیر کرده است هر یک تا وقت معلومی روانند و خدا به آنچه می کنید آگاه است؟
لازم نیست لب به سخن بگشایم. همه چیز که گفتنی نیست. بگذار بیننده این بازی بزرگ باشم. بگذار ببینم که چه گونه اتّفاقات مثل قطعات یک جورچین جور می شوند و کنار هم قرار می گیرند و امروز و فردای مرا می سازند؛ تا من فردا، با من امروز متفاوت باشد. آنقدر هنرمندانه این بازی را می گرداند که اگر بصیرت داشته باشیم، محو هنر و چیره دستی اش می شویم.
کجا بهار ما تابستان و کی خزان شد؟ کودک دیروز کی بزرگ شد و ادّعای مردی کرد؟ خودش هم اگر بیاندیشد دچار وهم و حیرانی می شود.
بگذار بیش از این لب به سخن باز نکنم؛ که صحبت ما صحبت موهومات است. همین قدر بدان که خبرهایی است، پشت این بی خبریهای ما!
گوش کن، سکوت با تو حرفهای تازه ای دارد.
[1]،[2]
